سبک شناسی زبانی داستان های کوتاه جلال آل احمد

سبک واقعیتی زبانی است و سرچشمۀ این واقعیت در گزینش های زبانی نویسنده نهفته­است. مطالعات سبک شناسی می تواند در درک بهتر متون ادبی راهگشا باشد. تحقیق حاضر، به توصیف و بررسی ویژگی­های زبانی داستان­های کوتاه جلال آل­احمد می پردازد. نگارنده سعی­دارد تا برخی از ویژگی­های آوایی، واژگانی و نحوی نثر آل­احمد را تعیین­کند. بدین­منظور بیست داستان کوتاه آل­احمد، براساس روش پیشنهادی رایت و هوپ (1996) بررسی­شده­است. نتایج تحقیق نشان­می دهد که آل احمد در داستان­های کوتاهش، سبکی عامیانه دارد. این یافته، با شواهدی آوایی، واژگانی و نحوی در داستان­های کوتاه آل­احمد تأیید­می شود. فرآیندهای واجی همانند حذف واج­ها و هجاها، کاربرد واژه ها و اصطلاحات گونۀ گفتاری و استفاده از اسامی و صفات ساده (بسیط) و کاربرد فراوان جملات مرکّب و معلوم از مهمترین مشخصه­ هایی هستند که در این تحقیق مشخص و به­عنوان شواهدی در تعیین سبک آثار آل­احمد معرفی­شده اند. این سبک منحصربه­فرد حاصل گزینش های فردی و سلیقه ای او، از محور جانشینی زبان فارسی و چینش آن­ها در محور همنشینی است.